Podczas mojego wystąpienia, w dużej mierze bazującego na najnowszych doniesieniach z pola neurobiologii, ze szczególnym uwzględnieniem odkryć izraelskiej uczonej Ruth Feldman, opowiem o tym, że (i rozwinę, dlaczego):
– miłość, w różnych jej wymiarach, to naprawdę ważna sprawa
– zdolność do budowania zrozumienia, empatii i więzi decyduje o losie społeczności, grupy, organizacji i rodziny
– badania nad rozwojem dzieci są najważniejszym punktem odniesienia dla każdego klinicysty, obojętnie z jaką grupą wiekową pracuje
– biochemia miłości dowodzi, że tak zwane “miłosne hormony”, jak na przykład oksytocyna, nie są tylko domeną biologicznych matek. Ojcowie (hetero i homoseksualni), rodzice adopcyjni, opiekunowie – wszyscy oni mogą doświadczać “oksytocynowych uderzeń” tak potężnych, jak te matczyne,
– badania nad kontaktem ”skóra do skóry” zrewolucjonizowały sposób opieki and wcześniakami
– 15% matek cierpi na depresję poporodową – badania Ruth Feldman podpowiadają konkretnie, jak z nimi pracować
– mózg i serce osoby w bezpiecznej relacji podlegają niezwykłej synchronizacji – może to wpływać na to, jak decydujemy pracować z diadą rodzic-dziecko oraz pacjentami indywidualnymi, parami I grupami.

W dzisiejszych czasach modele związku poprzednich pokoleń są trudne do powtórzenia albo nie są atrakcyjne, albo nieadekwatne, a innych modeli jest ogromny wybór. Czym się kierować w tworzeniu związku i budowaniu dobrej perspektywy? Jak pogodzić rozwój własny i związku? Jak być parą i rodzicami? Refleksje nad parami zgłaszającymi się po pomoc.

W trakcie spotkania przedstawię czynniki leczące w psychoterapii grupowej według Irvina D. Yaloma, uwzględniając to, co psychoterapeuta robi, żeby te czynniki działały. Podzielę się swoimi spostrzeżeniami na temat tego, na czym polega terapeutyczne działanie grupy i proces terapeutycznej zmiany, jakiego doświadcza pacjent w grupie terapeutycznej.

Co się dzieje, kiedy dziecko zostaje zabezpieczone poza rodziną pochodzenia, lub – jak niektórzy lubią to nazywać – „zostanie zabrane rodzicom i trafi do systemu”? Czy taka trajektoria biograficzna jest sytuacją, której interwenci powinni się obawiać? Co może zadziać się później?
W wystąpieniu będę odwoływać się do własnych badań terenowych i analizować historie dzieci, które zostały umieszczone w rodzinach zastępczych, a także relacje, napięcia i praktyki opiekuńcze oraz para-terapeutyczne, które towarzyszą codzienności tych rodzin.

Od pewnego czasu patrzę na świat psychoterapii dorosłych oczami psychoterapeuty pacjentów w wieku rozwojowym. Z tej perspektywy widzę, że pewne intensywnie zachodzące zmiany w obszarze pomocy dzieciom i młodzieży nie docierają do środowiska pracującego z ich rodzicami. Można to zjawisko uznać za naturalne, wszak dorośli często nie maja dostępu do wewnętrznych przeżyć dzieci, szczególnie, gdy te staną się nastolatkami. Jednak niepokój jaki wywołuje pomysł na diagnozowanie u nastolatków zaburzeń osobowości wydaje się wart spotkania i wspólnego namysłu.

W ostatnich kilku latach obserwowany jest wykładniczy wzrost zgłaszalności osób deklarujących niezgodność płci do systemów ochrony zdrowia zarówno w Polsce, jak i na świecie. Coraz więcej nastolatków oraz młodych dorosłych odrzuca binarne charakterystyki płci, co ujawniają podczas procesu psychoterapii. Coraz częściej też procesy terapeutyczne służą eksplorowaniu potrzeb, związanych ze zróżnicowaną ekspresją tożsamości płci oraz używane są jako wsparcie podczas procesu komunikowania otoczeniu specyficznych potrzeb uwarunkowanych subiektywnym przeżywaniem tożsamości płci. Podczas wykładu omówione zostaną uwarunkowania metodologiczne pracy terapeutycznej z osobami zgłaszającymi dysforię płci w oparciu o współczesne standardy pomocy osobom transpłciowym i niebinarnym oraz badania własne dotyczące relacji tech-psychologicznych osób deklarujących niezgodność płci.

Jak nauka o miłości definiuje dojrzałą i bezpieczną więź w parze? Czy więź w parze można kształtować i trwale zmieniać? Jakimi narzędziami dysponuje terapeuta EFT, by wspierać pary w odbudowywaniu i wzmacnianiu bezpiecznej więzi?
Seminarium będzie miało charakter wykładowo-doświadczeniowy, podzielimy się wiedzą, a uczestnicy będą mieli także okazję przyjrzeć się parom rozmawiającym w duchu EFT i skorzystać z metod tego podejścia do przyjrzenia się własnym związkom.

W trakcie szkolenia omawiane będzie zjawisko poznawczego starzenia się (Cognitive Aging) i zmian zachodzących w starzejącym się umyśle. Zaprezentowane zostaną aktualne koncepcje poznawczego starzenia się oraz fenomen Łagodnych Zaburzeń Poznawczych. Zwrócona zostanie uwaga na niepokojące sygnały (zaburzenia funkcji poznawczych, językowych oraz zachowania) mogące świadczyć o chorobach neurozwyrodnieniowych.
Przedstawione zostaną sposoby na zapobieganie kłopotom poznawczym i możliwości radzenia sobie z trudnościami wynikającymi z zaawansowanego wieku, zarówno w aspekcie neuropsychologicznym, psychologicznym, społecznym, jak i fizjologicznym (kompensowanie problemów poznawczych, zasoby poznawcze, sieci wsparcia, pomoc instrumentalna i informacyjna oraz instytucjonalna).
Poddany refleksji zostanie sposób i jakość postrzegania osób z zaburzeniami poznawczymi, możliwości dostrzegania i realizacji ich potrzeb oraz wartości i zasady pracy z osobami starszymi, a także charakterystyka specyficznego kontaktu i komunikacji. Zaakcentowane zostanie znaczenie profilaktyki oraz duża rola oddziaływań niefarmakologicznych, zwłaszcza kultury i sztuki w radzeniu sobie z doświadczeniem osłabienia funkcji poznawczych.

Praca terapeutyczna w okresie perinatalnym, wspierająca zestresowane matki, matki z zaburzeniami więzi, doświadczające wyjątkowo nasilonego lęku, jest dla budowania więzi kluczowa, a często pomijana. Podczas zajęć zajmiemy się szczególną rolą terapeuty w procesie tworzenia się więzi matki z dzieckiem – przed i po porodzie (mentalizowaniem dziecka, pomocą w przekraczaniu trudności pomiędzy matką a niemowlęciem) i szczególnej roli czasu, w którym pewne procesy następują bezwzględnie i szybko konfrontując z zależnością i brakiem kontroli.

We współczesnych czasach superwizja ma szczególne znaczenie dla osób pracujących z ludźmi. Zadaniem superwizorów jest dbanie o standardy terapii i profesjonalny rozwój superwizantów. Na naszym spotkaniu, będziemy rozmawiać o tym, jak więź między superwizorem a superwizantem, warunkuje i wpływa na efektywność superwizji